اخت‌الرضا حبیبۀ موسی ابن جعـفری            ای بانـویی که ثانی زهـرای اطهـری

دُرّ گـرانـبـهـای ولایـت به شـهـر قــم            از جـمـلـۀ خـلایـق عـالـم تـو بـرتـری

پوشیده نیست جود تو از بس کریمه‌ای            هرکس رسید بر حرمت خوب می‌خری

بـانـوی آسـمـانـی خـاکـی نـشـیـن مـن            با لطف خود همیشه کنی ذرّه‌پـروری

دنیا چقدر پست و حقـیر است پیـشتان            وقـتی به سـجـده ذاکــر اذکـار داوری

بر من نگاهی از سر لطف عظیم کن

کنجی ز صحن خود بده من را مقیم کن

جـانـم فـدای آن هـمـه دل بـیـقـراریت            در هجـر یـار آن همه لحـظه شماریت

جـانـم فـدای درد فـراقـی کـه دیــده‌ای            دنـبـال یـار آن هـمـه نـاقـه ســواریـت

جـانـم فـدای سـیـنـۀ پُـر الـتـهـاب تــو            جـانـم فـدای آن هـمه انـدوه و زاریت

هجران چه کرد باتو که حالت خراب شد؟            داغ فـراق بـود کـه شـد زخـم کـاریت

گـفـتم فـراق روضه‌ای آمد به یـاد من            آن روضه‌ای که هست به چشم بهاریت

رخصت دهید روضه بخـوانم برایتان

روضه بخـوانم از سفـر عـمه جانـتان

بـانـو اگر چه رنج سفـر را کـشیده‌ای            امـا سـر بُـریـده بـه نــیــزه نــدیــده‌ای

گرد و غبار راه به رویت نشسته است            امـا کـجـا «اُخـیَّ الـیَّ» شــنــیــده‌ای؟

راهـی دراز آمــده‌ای تـا بـه قــم ولـی            از تل کجـا به جانب مـقـتل دویـده‌ای؟

بر سیـنه دستـخـط برادر گرفـتی و...            سوزی به یـاد جامۀ از کین دریـده‌ای

سخـتی راه نـیـرو و تابت گرفـتـه بود            وانگه رسید خاطرت از قـد خـمیده‌ای

گرچه به یاد یار دو چشمت پُر آب بود

کی جای تو به مجلس اهل شراب بود؟